Andrea Resmini
Oto świat, którego struktury są coraz bardziej zbudowane na programowych uściskach dłoni i cyfrowych szeptach, a jednak, kiedy wyobrażamy sobie przyszłość, wyczarowujemy obrazy quasi-magicznych interakcji, podczas gdy holograficzne wyświetlacze świecą w odcieniach błękitu lub zieleni. W jakiejś formie będą one miały miejsce, ale będą to taktyki, a nie strategie. Strategia będzie w dużej mierze niewidoczna, po cichu wywierając swój wpływ na architekturę cyfrowych/fizycznych przestrzeni, które przemierzamy, aby robić zakupy, korzystać z naszych praw, kształcić się lub dbać o siebie, integralnie związanych z tkanką społeczną. Głębokie zmiany kryją się w zawiłościach tego, co nazywamy transformacją cyfrową: kontrola tłumu przenosi się z ulic na Twittera. Mobbing staje się mobilny. Kampanie na Facebooku wypierają głosy i zmieniają opinie. Zamieszkujemy postcyfrowy świat, w którym architektura informacji odgrywa strategiczną rolę, która należała do urbanistyki i architektury przez całą rewolucję przemysłową i większość XX wieku: materializuje to co niewidzialne i przyczynia się do kształtowania, na dobre lub złe, naszych rozmów, naszej etyki i naszej polityki. Przyjmując perspektywę tworzenia miejsc i badając wyzwania przez pryzmat przykładów od XIX-wiecznych planów miejskich do gier wideo, od Darknetu poprzez zamieszki w Ferguson aż do autonomicznych samochodów i przestrzeni algorytmicznej, wystąpienie to omawia rolę architektury informacji, gdy technologie cyfrowe i fizyczne łączą się, aby przeskalować z biblioteki i sklepu do organizacji ciągłej przestrzeni mieszanej o nieskończonych możliwościach i kontroli.